Wampir Vs Wampir

Lupo_C Blisko jesteś prawdy.
Może się zdarzyć, że spadną na wampira emocje, ponieważ ma on wszystkie te cechy, które posiada człowiek - za tym jednym wyjątkiem, że sam decyduje które z tych cech należy pielęgnować jako przydatne, a które porzucić jako bezużyteczne bądź szkodliwe.
Jeśli ulegnie emocjom takim jak miłość, to ulegnie też litości, wyrzutom sumienia...
A to osłabia i niszczy.
Więc nie dopuści do siebie ulegania emocjom.
One mogą być przy nim tak, jak może być koło domu kot.
Wiesz wtedy, że jest koło domu kot, zdajesz sobie z niego sprawę. Czasami w przypływie dobrej woli możesz zadbać o niego i go podkarmić, ale w większości chwil po prostu nie pamiętasz o nim i nie tęsknisz za nim, dopóki go nie zobaczysz.
I gdy go widzisz, owszem - oddajesz mu swoje emocje.
Gdy wracasz do siebie, zajmują Cię sprawy Twojej codzienności.

Zaintrygowany

Black, mówisz że emocje osłabiają i niszczą. nie zgadzam się z tym. wybierając sobie cechy jakie chcesz mieć, bądź emocje jakie chcesz odczuwać, zacierasz własną osobowość. stajesz się maszyną. jednak wszystko kiedyś powraca. czasem szybko. czasem wolno. go dłużej się zacierasz tym trudniej jest ci się podnieść. więc może warto stawić czoła własnej naturze i osobowości i przez to stać się silniejszym?

Nie warto. Ponieważ wtedy nic nie odróżnia nas od krowy gryzącej trawę.
Uważasz, że z czym się urodziłaś, po śmierć powinnaś nieść niezmienione.
A ja uważam, że jesteśmy zdolni wpływać na samych siebie.
Twoje cechy zawsze pozostaną Twoje. Zawsze będziesz je posiadała niezależnie od tego czy je ukryjesz czy uwidocznisz. Żadnej z nich nie możesz się pozbyć. Możesz je zagłuszyć, kazać im zasnąć, zamilknąć.
Lecz nie jest to postępem, jeśli nie potrafisz im nakazać tak samo ożyć, powstać, na powrót zaistnieć.
To Twoje cechy. Twoje ciało, Twoje emocje, Twoje wyobrażenia i myślenie. Skoro tak, powinny być Ci posłuszne. Nieposłuszne sprawiają, że nie jesteś w stanie kierować własnym i cudzym żywotem, a tym samym sama siebie zepchniesz do roli tej, którą kierują inni.

Poza tym opanowaniem pozostaje coś jeszcze, czego nie zmienisz. Osobowość. To ona decyduje które z cech są ci bliskie, a które uważasz za przeszkodę.

Pamiętaj jednak, że każda cecha została Ci nadana po coś, żadnej nie otrzymałaś w kolejce po charakter.
Każda z nich więc może być przyczyną Twego zwycięstwa bądź klęski. Ale to Ty musisz zdecydować, w jakich okolicznościach zespół Twych zachowań i reakcji przynosi Ci powodzenie, a w jakich sprawia kłopoty.

Skoro zaś masz tą wiedzę, warto ją wykorzystać dla polepszenia swego bytu.

A zawsze musimy mieć władzę nad swoimi zachowaniami i reakcjami.
Zawsze też mamy w pobliżu osoby, które nie bez przyczyny liczą, że i za ich reakcje weźmiemy odpowiedzialność.

Skoro człowiek poświęcił temu tysiące lat upatrując w tym doskonałości, dlaczego nie miałby opanować tego ten, którego uznajecie za doskonałego?

Zaintrygowany

Tak, właśnie to miałam na myśli. Black, masz trochę racji, ale przez zagłuszanie owych emocji itp. tracimy część swojej osobowości.

Oddany

I od tego jakie emocje skryje...

Skrywamy te emocje, które mogą nas przyprowadzić do klęski, osłabić. Te, które uczynią nas słabszymi w oczach otoczenia, narażając nas na niebezpieczeństwo.
Niezależnie od faktu ich odczuwania bądź nieodczuwania, w różnych miejscach, w różnych sytuacjach, i w różnym otoczeniu - różne spośród tych emocji okazujemy a różne ukrywamy.
Jednak ponad wszystko dostosowujemy się do otoczenia.

Pośród rodziny człowiek okazuje niezadowolenie z powodu pracy i płacy, jeżeli ta mu nie służy. Jednak wobec pracodawcy nie pozwoli sobie na to samo - i pomimo że euforia spowodowana sprawami prywatnymi weźmie górę, radość okaże w przypadku pomyślnych wieści dla firmy.
I nie będzie to zakłamaniem, gdyż lepsza kondycja firmy to lepszy byt jego samego - a tym samym bliskich.
A zdaje sobie sprawę że jeśli będzie płakał nad biurkiem z powodu kłótni z żoną - nie będzie to zaakceptowane i zagrozi jakości jego bytowania.
Nie oznacza to wszak że kłótnia owa pozostawia w nim obojętność, jak też i radość z powodu udanego kontraktu firmy nie sprawi, że minie jego żal z powodu reprymendy od szefa.

Emocje nie muszą być naszym sztandarem. Mogą być jak zdjęcie noszone w kieszeni, w portfelu. W chwilach gdy jest nam potrzebne je widzieć - daje nam siłę i nastraja zgodnie z wolą, lecz nie nosimy go przed sobą cały dzień.

Gdyż nad wszystko najcenniejszą cechą istnienia jest jego zdolność dostosowania się do wymagań otoczenia. Przynosi to uznanie i bezpieczeństwo - a tym samym poprawia jakość bytowania.

Zawsze idzie w parze w ten czy w inny sposób.
Możemy dostosować swoje zachowania do wymaganych przez otoczenie.
Mało tego - musimy to uczynić aby nie dać się zepchnąć do roli odmieńców.
Jednak to, co myślimy, czujemy, to co wyobrażamy sobie obserwując i doświadczając i to w co wierzymy, niezależnie od maski przybranej na zewnątrz, zawsze nie tylko pozostanie przez innych niezbadane, ale i nie do poznania.
Owszem. Istnieją osoby porzucające siebie. Mogą oszukiwać się przez miesiąc albo przez 50 lat, ale nie przestaną być sobą. I w którąś bezsenną noc przypominając sobie prawdziwie "Ja", uronią łzę.

Dostosowanie się nie musi oznaczać stłamszenia siebie. A jedynie zdolność umiejętnego uświadomienia innym, że jesteśmy jak oni. Słabsi zrobią to dla siebie. Aby nie czuć się odrzuconymi. Silniejsi zrobią to dla innych, aby inni nie czuli się zagrożeni.

Czy więc i wampir, o którym przecież mówimy, nie powinien przyjąć cech dostosowania by uśpić lęk otoczenia? Jeżeli to słuszny lęk - pozwoli to owemu wampirowi na niewypłoszenie potencjalnych ofiar. A gdy jest to lęk niesłuszny, nie sprowadzi na niego zagrożenia.

Inaczej rzecz się jeszcze ma, gdy wrócimy do tematu. Wszak tylko wydanie drugiemu wampirowi jasnego sygnału "Jestem jak Ty", może zapewnić z jego strony uznanie i poczucie bezpieczeństwa.
Czy i nie wśród ludzi wojny biorą się z niezrozumienia do cudzej egzystencji?

Drugą sprawą jest to, że wampir spotykając innego wampira, niezależnie od swoich zamierzeń, musiałby być natychmiast i bezbłędnie przez niego rozpoznany. To również wymagałoby wyważenia swoich zachowań w sposób, który ukryje jego tożsamość przed niepowołanymi osobami, a przedstawicielowi jego rodziny jasno uzmysłowi, że jest tym samym.

Miałyby na to szansę o tyle, że najpewniej rodzaj wampirzy nie uznałby w nich zagrożenia uważając, że dość szybko unieszkodliwią samych siebie, a z kolei rodzaj ludzki przykleiłby im etykietkę wariatów, również uznając że po prostu należy ich unikać.
Jednak długo uchować by się nie mogły. Ktoś w końcu uznał by że swym istnieniem wypaczają gatunek i stanowią dla niego zagrożenie.
Z mojego rozumowania wynika, że istnienia takiego nie można by było będąc wampirem uznać za zagrożenie bezpośrednie - raczej zostałby potraktowany jak wściekły pies sąsiada który zagryza kury na naszym podwórku. Raz przymkniemy na to oko, drugi raz... pies się nauczy. A od kogoś innego oberwie łopatą.

Zafascynowany

Jeżlei walczysz o przetrwanie, jakiekolwiek zasady przestają istniec. Tylko się mówi, że walka jest honorowa, ale tak nie jest.

Administrator

wazni honorem sie szczycza,niekoniecznie ci na samej gorze

Oddany

Kolejny punkt, który wart jest zastanowienia. Ciesze się, że to poruszyłeś feministo. Lubię, kiedy ktoś się wyrywa do tematu o którym trzeba mówić Smile

Administrator

oto umysl godnego niejednego przeciwnika

Oddany

Na początku trzeba ustalić co jest ceną owego starcia, bo sądzę, że o krew czy ofiarę walki nie będą staczać bo i po co? przecież to tylko ofiara, pożywienie, można znaleźć inne..

Oddany

I to mnóstwo.
Może urażona duma, a może zwykłe starcie sił, by wybadać kto jest silniejszy.
Myślę, że niektóre wampiry są zbyt narowiste i dla zabawy, chcą się sprawdzić, gdy wyczuwają w pobliżu innego. Niestety często kończy się to dla nich z kiepskim skutkiem.