czas wampira

Oddany

pół człowiek pół... bestia? dla niektórych pół bóg, dla innych pół demon...

ale zawsze pół na pół Wink

Administrator

Niedlugo sie okaze

Zafascynowany

Dla mnie życie wieczne było by katuszą. Nie sądzę, bym był w stanie znieść myśl, iż stracę wszystkich mi bliskich i będę musiał się z tym pogodzić, wiecznie nagromadzające się wspomnienia, których nikt nigdy nie usłyszy. Choć z czasem moje uczucia mogły by osłabnąć, co ułatwiło by mi niekończący się żywot. Aczkolwiek wątpię, by mogło ono kiedykolwiek być przyjemne. Choć oczywiście to tylko mój punkt widzenia.

Zaangażowany

Zostawiasz coś za sobą do życia wiecznego nie zabiera się wspomnień , czy żalu . Otwiera się nowa szansa na coś co możesz dosłownie poukładać sam od początku do końca , jeśli kiedyś nastanie Wink

drooda nie poskromiona. Myślę, że to zależy od jednostki. Niektórzy rzeczywiście zostawią przeszłość za sobą. Lecz czy zrobił by tak melancholik, jakim jestem np. ja? Nie sądzę. Choć to tylko moje zdanie.

Zaangażowany

Każdy ma wybór jak i co zrobi , wypowiedz dotyczyła mojego odczucia w tym temacie Smile

Droga nie poskromiona, po części oboje mamy rację. Ale czy ktoś wie jak to w rzeczywistości wygada?

Zaangażowany

Mam nadzieje że tak i kiedyś pochwali się tą wiedza V będzie na pewno ciekawie .

Dokładnie fallenarze, bynajmniej według mnie ludzka osobowość jest w dużej mierze składową uczuć, przemyślen, doświadczeń oraz wspomnień.

Zafascynowany

Właśnie przez to jesteśmy ludzmi takimi jakimi jesteśmy. Ale czasem inni muszą zapomnie o przeszłości z takich czy innych powodów, i nie można ich za to winic.

Zaangażowany

Jeśli chcesz żyć wiecznie to nie można pozwolić sobie na jakieś słabostki , czy mieć jakiekolwiek skrupuły związane z przeszłością ponieważ nie damy rady nawet zacząć tej wieczności a co dopiero jej przeżyć w pełni .Zgodzę się z tym co napisali wyżej panowie , lecz moim skromnym zdaniem wieczność to szansa na nowe życie w którym możemy ukształtować się na nowo , zacząć od czystej kartki .

Oddany

Nieposkromiona, dokładnie.
Pozwolę sobie dodać jedynie, iż dla człowieka wieczność wydawać się będzie istną udręką, mogę przytoczyć tu bardzo prosty przykład, jaki znalazł się w książce Swifta "Podróże Guliwera". Nieśmiertelność była nie darem, lecz najgorszą rzeczą i karą, która mogła spotkać człowieka.
Ale wampir nie jest sentymentalną laleczką, ani przesadnie emocjonalną. Nie będzie rozpamiętywać przeszłości tak, by się nią dręczyć i spłonąć z żalu i agonii. Dla niego wieczność to niekończąca się podróż, może i czasem męcząca. Ale na pewno nie odbierałby to w taki sposób, w jaki my o tym mówimy. Wydaje mi się, że mógłby czerpać z tego wielką satysfakcję, z większej ilości czasu, który mógłby poświęcić na zabawę i rozwój.

Zaangażowany

Dziękuje że dokończyłaś moją wypowiedz Necrosadisme Wink