Upodobania

Oddany

Czy gdyby żył w ciągłym głodzie popychający go w stronę pożywienia, to czy miałby cierpliwość ukrywać się i nęcić ofiarę? Jeśli zniewala Cie żądza, wtedy tracisz nad sobą kontrolę i popełniasz błędy, a one prowadzą do zguby.

Ja tak mam, że gdy łapie mnie atak głodu- tracę nad sobą panowanie, albo mdleję. Ale wiem, że można panowac nad swoim głodem. Ja nie umiem bo u mnie wynika to z niedoborów czegoś tam i nie jest to ode mnie zalezne ale one może potrafią?

Oddany

Nie sztuką jest złapać zajączka tylko go gonić.... wamiry kochają taką zabawe, a zaspakajanie głodu ... to w 2 kolejności...

Oddany

Czyli nie głód pożywienia lecz głód - zabawy, manipulacji? Nie wiem jak to nazwać.

Oddany

hmmm ... zwłaszcza jak "zajączek" przychodzi sam zaciekawiony.... wtedy pełne pole do popisu...

Oddany

Nie sztuka biegać za ofiarę, jednak pozwolić ofierze pomyśleć, że ona jest łowcą... I role nagle się odwracają.

Tak naprawdę to każdy aspekt takich zabaw może być stymulujący..

Oddany

Constance nie wiedziałam, że znasz się na takich zabawach ...

Łowco. Miałby na to siły. Choćby i ich ostatki.
Słabość zabija. Nie pozwala na wykorzystanie umiejętności.
Istota która kładzie nacisk na doskonalenie się, musi o tym wiedzieć.
Najlepsi myśliwi nigdy nie odchodzą od wybranego miejsca. Bo i po co?
Miejsce mogą zmienić, lecz czekają, bez słowa, bez ruchu. Na ofiarę. Większą bądź mniejszą. Lecz każda z czasem podchodzi gdy się wykaże cierpliwość.
Człowiek nie jest zwierzęciem. Ciekawość pcha go natychmiast, niepomnego na niebezpieczeństwo.
Wojownik, słaby jako i jego przeciwnik, nawet przed wizją śmierci szkoli swe umiejętności i zdobywa swe doświadczenie.
Drapieżnik, choćby i głodny, nie rzuca się na oślep lecz podchodzi ostrożnie swą ofiarę.

Oddany

Lecz głód powoduje, że drapieżnik staje się mniej ostrożny, zniecierpliwiony i popełnia błędy. Najlepszy myśliwy to nie każdy, tylko jeden wyróżniający się od wszystkich. Równie dobrze można powiedzieć, że najlepszy myśliwy nigdy nie zazna głodu. A głodny wilk zbliża się na teren ludzi, mimo znanego mu ryzyka.
Nie powiedziałbym, że człowiek nie jest zwierzęciem i nie oddzielałbym go od tego świata, ale ten temat to nie miejsce na takie rozmyślenia.

Oddany

hmmm mam wrażenie Hunterku ,że porównujesz wampira ze zwierzęciem który nie posiada cechy takiej jak inteligencja i myślenie....

Oddany

O nie Madame, wręcz przeciwnie, uznaję człowieka za zwierzę, które posiada większą ilość inteligencji oraz większą kontrolę nad instynktem, niż inne zwierzę, ale nadal nie oddzielam człowieka od zwierzęcia. Tak samo wampira - zwierzę, które lepiej kontroluje swoje żądze. Każde zwierze posiada inteligencję, tylko każde w innym stopniu.

Jako zwierzęta posiadamy instynkt tyle, że go zagłuszamy często konwenansami co nie zmienia faktu, że pewne zachowania mamy jednak wdrukowane i polowanie, gody czy nawet okrucieństwo są wpisane w instynkt a nawet więcej... zwierzęta nie są sadystami, zabiją by przeżyć, człowiek- zabije by mieć zabawę (mowa o psychopatach chociażby). Głodny drapieżnik - może być osłabiony i popełniać błędy ale może też mieć wyostrzone zmysły i wtedy polowanko uda mu się w 100% tak jak sobie je poprowadzi. To wszystko zależy od jednostki.

Oddany

Co do okrucieństwa zwierząt to pomyślmy choćby o kocie który bawi się ofiarą, czy zdarzających się dzikich zwierzętach, które zabijają ofiary po czym je porzucają by zabijać dalej - nie polują więc dla pożywienia.
Wracając jednak do wampira to muszę przyznać wam rację iż jest to łowca potrafiący kontrolować swoje żądze i tutaj najwyraźniej za bardzo się zagalopowałem sprawiając wrażenie, że traktuję owe istoty na równi z wygłodniałym psem. Potrafię jednak sobie wyobrazić by odczuwał on nieustający głód, chyba żeby naprawdę traktować wampiry jako istoty potępione. Oczywiście możecie mieć inne zdanie i wcale nie muszę mieć racji Wink

Nie musisz. Lecz powiedzmy że jest wysokie prawdopodobieństwo iż ją masz.
Owszem, nie neguję tego że człowiek jest podobny zwierzęciu bądź i jest zwierzęciem.
Lecz wiele przeszkód sam sobie stawia i wiele na siebie zastawia pułapek.
Być może stąd Twe przypuszczenia na temat błędów wygłodniałego wampira.
Jednak błędy owe nie tyle zdemaskowałyby, co zamaskowały wampira. Jakże więc je uznać za błędy, skoro ich skutek był podwójnie korzystny?