dziwny aniol

a wystarczyło zamknąć oczy
by płomień świecy
chybotliwy
sprawił że cień ze ściany
zstąpił
i w mroku nocy stał się
prawdziwy

oddech na szyi
dreszcz podniecenia
i dotyk twój zimny
świadectwo istnienia

nie słychać westchnień
łez słonych też nie ma
cudowne oddanie
dla duszy poemat

nie ciało me pieścisz
lecz zmysły spragnione
bym pojąć zdołała
to co nieskończone

by w czułym uścisku
znaleźć ukojenie
nie walczyć gdy w końcu
obejmiesz ramieniem

i kiedy tak tęsknię
sama w środku nocy
nie gasząc płomienia
mówisz
otwórz oczy...
autor
anatea